باباخانی, ., عبداللهی, . (2021). امکان اعمال جایگزینهای تعقیب کیفری نسبت به اشخاص حقیقی و حقوقی در حقوق ایران و فرانسه. Islamic Political Thought, 22(1), 155-182. doi: 10.30497/law.2021.239737.2928
عرفان باباخانی; افشین عبداللهی. "امکان اعمال جایگزینهای تعقیب کیفری نسبت به اشخاص حقیقی و حقوقی در حقوق ایران و فرانسه". Islamic Political Thought, 22, 1, 2021, 155-182. doi: 10.30497/law.2021.239737.2928
باباخانی, ., عبداللهی, . (2021). 'امکان اعمال جایگزینهای تعقیب کیفری نسبت به اشخاص حقیقی و حقوقی در حقوق ایران و فرانسه', Islamic Political Thought, 22(1), pp. 155-182. doi: 10.30497/law.2021.239737.2928
باباخانی, ., عبداللهی, . امکان اعمال جایگزینهای تعقیب کیفری نسبت به اشخاص حقیقی و حقوقی در حقوق ایران و فرانسه. Islamic Political Thought, 2021; 22(1): 155-182. doi: 10.30497/law.2021.239737.2928
امکان اعمال جایگزینهای تعقیب کیفری نسبت به اشخاص حقیقی و حقوقی در حقوق ایران و فرانسه
1دانشجوی دوره دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی و عضو مرکز مطالعات حقوقی دانشگاه پاریس نانتر
2افشین عبداللهی، استادیار، گروه حقوق، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران.
Receive Date: 25 January 2021,
Revise Date: 26 May 2021,
Accept Date: 15 June 2021
Abstract
تحقیق پیش‌رو با رویکرد توصیفی- تحلیلی (انتقادی) جایگاه جایگزینهای تعقیب عمومی در دو نظام حقوقی ایران و فرانسه مورد بررسی قرار داده است. نکته قابل ذکر اینکه در جایگزینهای مذکور، دادستان مستقیماً با مرتکب وارد مذاکره شده و بعد از پذیرش مجرمیت از طرف وی و انجام برخی اقدامات مشخص‌شده توسط دادستان، پرونده منجر به توقف تعقیب عمومی و حل‌وفصل اختلاف در همان مرحله تعقیب می‌شود. این جایگزین‌ها به دو دستۀ کیفری و هشداردهنده – ترمیمی تقسیم و در خلال آن، دو نظام حقوقی مذکور با یکدیگر مقایسه شده و شباهت، تفاوت و کاستی‌های آنها به صورت مزجی تحلیل شده است. همچنین در خلال بحث، با توجه افزایش شمار اشخاص حقوقی و احتمال ارتکاب جرم از سوی آنها، به امکان استفاده از جایگزینهای تعقیب عمومی در مورد اشخاص حقوقی نیز پرداخته شده است. در پایان این نتیجه حاصل شد که قانونگذار ایرانی موضع نظام‌مند و مشخصی نسبت به جایگزینهای تعقیب عمومی در خصوص اشخاص حقیقی و حقوقی ندارد و با توجه به مطالعه تطبیقی پیشنهاد شده که با درنظرگرفتن اصل اقتضاء تعقیب، اعتماد بیشتری به دادستان‌ها شود و جایگزینهای مذکور، طی یک فصل جداگانه و با اهداف از پیش تعیین شده در قانون وضع شوند.
باباخانی، عرفان؛ پرسته، مهران و هرنگ، جیمی (1397). ارزیابی عدالت ترمیمی در مرحله پلیسی در نظام کیفری ایران و فرانسه. ارائه شده در همایش بین المللی پلیس و عدالت ترمیمی (مقاله برتر)، تهران: دانشگاه علوم انتظامی امین.
بوریکان، ژان و سیمون، آن ماری (1389). (آیـین دادرسـی کیفـری) ترجمـه عبـاس تـدین). تهران: انتشارات خرسندی.
جمشیدی، علیرضا و نوریان، علیرضا (1392). «متناسب بودن تعقیب کیفری، مفهوم، مبانی و جلوهها در حقوق ایران و انگلستان». پژوهش حقوق کیفری، سال دوم، (3)، صص. 143-161.
حسینوند، موسی (1394). میانجیگری کیفری در پرتو آموزههای عدالت ترمیمی با جستارهایی در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392. تهران: انتشارات مجد.
حیدری، الهام (1395). «معامله اتهام در حقوق کامنلا و نهادهای نزدیک به آن در دادرسی کیفری ایران». مطالعات حقوق کیفری و جرمشناسی، 3(1)، صص 41-62.
ساقیان، محمدمهدی (1398). «حقوق دفاعی متهم در جایگزینهای تعقیب کیفری». آموزههای حقوق کیفری، 16(17)، صص. 191-218.
عباسیان، عطیه و عالیپور، حسن (1394). «ظرفیتهای تعمیم نهاد معامله اتهام به نظام کیفری ایران». مطالعات حقوق تطبیقی، 6(2)، صص. 699-724.
عظیمزاده، شادی و هدایت، هدیه (1395). «از جبران خسارت ناشی از جرم علیه کودک تا نحوه ترمیم خسارات؛ با نگاه تطبیقی به قوانین کشورهای اروپایی، آمریکایی و اسناد بینالمللی». پژوهش حقوق کیفری، سال پنجم، (17)، صص. 31-65.
کاریو، رابرت (1395). عدالت ترمیمی در فرانسه؛ قوانین و اقدامات. کتاب چکیده مجموعه مقالات عدالت ترمیمی و پیشگیری از جرم، تهران: انتشارات میزان.
موسویمجاب، سیددرید و مرادی، فرزانه (1394). «مطالعه تطبیقی نهاد دادوستد اتهام در نظام کامنلا و حقوق نوشته». اندیشههای حقوق کیفری، سال اول، (1)، صص. 1-17.
موسویمجاب، سیددرید و رفیعزاده، علی (1394). «دامنه مسئولیت کیفری اشخاص حقوقی در قانون مجازات اسلامی». پژوهش حقوق کیفری، سال چهارم، (13)، صص. 147-159.
مهدیزاد پایدار، مهدیه و عظیمزاده، شادی (1396). «بایستههای میانجیگری کیفری در بوته سیاست تقنینی نوین ایران». فصلنامه مطالعات پیشگیری از جرم، (43)، صص. 151-185.
نوروزی، بهروز؛ مهرا، نسرین؛ صفاری، علی و مهدوی ثابت، محمدعلی (1396). «اصل اقتضاء تعقیب در قلمرو جرایم اطفال و نوجوانان در حقوق ایران و انگلستان». فصلنامه تحقیقات حقوق خصوصی و کیفری، (34)، صص 153-184.
نیازپور، امیرحسن (1390). «از حقوق کیفری تا حقوق کیفری قراردادی شده». آموزههای حقوق کیفری، دانشگاه علوم اسلامی رضوی، 1(1)، صص. 49-66.
Aubert, (2010). Systématisme pénal et alternatives aux poursuites en France: une politique pénale en trompe-l’œil, Editions juridiques associées | "Droit et société".
Brigant, Jean-Marie (2018). Le risque de corruption. Dalloz, Paris.
Cario, R. (2014). Justice restaurative. Principes et promesses, Les Cahiers Dynamiques.
Giacopelli, M. (2012). Les procédures alternatives aux poursuites. RSC.
Glotova, E. (2016). Le rappel à la loi pour les mineurs : une expérience personnelle, Association jeunesse et droit, Journal du droit des jeunes. 1 N° 351-352.
Jullion, D. (2019). La médiation pénale entre utopie et contrainte ... Un défi possible?!. in La lettre des Médiations, ISSN non exigé.
Mincke, C. (2013). La médiation pénale, contre-culture ou nouveau lieu-commun? Médiation et idéologie, In: Beckers C. & Burssens D. Jonckheere A. et Vauthier A. (dir.), Médiation pénale: la diversité endébat. Anvers : Maklu.
Perrocheau, V. (2010). La composition pénale et la comparution sur reconnaissance de culpabilité: quelles limites à l’omnipotence du parquet?, Editions juridiques associées | "Droit et société".
Pradel, (2005). Le plaider coupable, confrontation des droits américain, italien et français, Revue internationale de droit comparé.
Stefani, G.; LEVASSEUR, G. & BOULOC, B. (2019). Procédure pénale. 27e édition, Dalloz, Paris.
Valinejad, Veliani, Y. (2017). La médiation pénale en droit français et iranien. Thèse, Université de Poitiers.
